Fampitaha, fampita, fampitàna, drie Malagassische woorden die vergelijking, overdracht en rivaliteit betekenen. Danseres en choreografe Soa Ratsifandrihana – met wortels in Madagascar – put inspiratie uit haar persoonlijke diasporische verhaal en ontwikkelde een partituur van abstracte en figuratieve gebaren om ons een verhaal te vertellen dat ze als kind graag had willen horen of zien. De voorstelling combineert radiovertelling, muzikale compositie en choreografie, speelt met oraliteit en beweging, en herinnert eraan dat onze lichamen – net als onze woorden – dragers van verhalen zijn. Ratsifandrihana – die zich onder meer liet opmerken in de herneming van Fase van Rosas – trok naar Madagascar en verzamelde er getuigenissen en verhalen. In het gezelschap van gitarist Joël Rabesolo en performers Audrey Merilus en Stanley Ollivier onderzoekt ze hoe verschillende invloeden kunnen leiden tot een ongelooflijke explosie van culturen, naar analogie met het proces van creolisering. Net zoals het verplaatsen van de klemtoon tussen ‘fampitaha’, ‘fampita’ en ‘fampitàna’ telkens andere betekenissen genereert, glijden de dansers van de ene staat naar de andere, in een eindeloze metamorfose.